Του σκότωσε τον σκύλο και είπε «Θα σας αγοράσω άλλον!»

Ο Πάμπλο ήταν ένας απλός σκύλος, ήταν ένα κανονικό τετράποδο μέλος μιας συνηθισμένης οικογένειας, που μένει στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν η καλύτερη παρέα για τα δίδυμα πιτσιρίκια του ζευγαριού. Ήταν ένα πλάσμα, που εδώ και 5 χρόνια μεγάλωνε μαζί με τους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι τον συντρόφευαν παντού. Ήταν η τετράποδη μασκότ των όλων των παιδιών του ΟΦΗ.
Όμως σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν από μερικές μέρες. Τον χτύπησαν οι ρόδες του αυτοκινήτου μιας «κυρίας», η οποία δεν έκανε τον κόπο, ούτε να σταματήσει. Όταν την εντόπισαν μέσω του αριθμού κυκλοφορία του Ι.Χ. αρνήθηκε, να μιλήσει η ίδια στο τηλέφωνο.
Ο διαμεσολαβητής της είπε σ’ εκείνους, οι οποίοι έχασαν ένα τόσο δικό τους πλάσμα, ότι η «κυρία θα σας αγοράσει άλλο» λες και ο Πάμπλο ήταν πράγμα, αναλώσιμο αντικείμενο, παιχνίδι που χάλασε. Οι ενέργειες εκείνης, που έτρεχε με 60 χιλιόμετρα την ώρα σ’ έναν δρόμο, όπου συχνάζουν παιδιά, αφού το τροχαίο έγινε έξω από ένα παιδικό σταθμό πλήττουν εκείνους, που δεν έφταιξαν.
Ολόκληρη η οικογένεια είναι βαθειά θλιμμένη όμως αυτό που κυριολεκτικά τους εξοργίζει είναι η αδιαφορία, που έδειξε εκείνη, η οποία σκότωσε το ζώο τους. Οι δικοί του άνθρωποι αποχαιρετούν τον Πάμπλο και αξίζει τον κόπο να διαβάσετε αυτό, που έγραψε ο πατέρας της οικογένειας για τον σκύλο του.
Στον φίλο μου, τον αδερφό, το γιο μου τον ξεχωριστό!!
Σε σένα Πάμπλο!!
Μια ολόκληρη εβδομάδα σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι πώς θα ‘πρεπε αυτή η πρόταση να ξεκινά! Ένα φίλο γνώρισα τόσο πιστό! Ένα φίλο τόσο μοναδικό! Ήταν κομμάτι της ζωής μου, μεγάλωσε μαζί με τα παιδιά μου, ήταν μέσα στο σπίτι μου, μαζί μου διαρκώς, ήτανε για μένα ο τέταρτός μου γιος. Ο Πάμπλο είναι, ήταν, λείπει, «έφυγε», δεν θα ‘ναι εδώ ποτέ ξανά…
Με ασυνειδησία και δίχως σεβασμό, «κυρία» τον χτύπησε σκληρά με αυτοκίνητο έξω ακριβώς από το σπίτι μου…Μπροστά στα μάτια πολλών παιδιών, γονιών, περαστικών…Και λίγο δεν σταμάτησε, φρένο δεν πάτησε…
Τον άφησε εκεί απλά, για να πάει στη δουλειά της λίγο πιο μακριά. Έτρεχε πολύ, ταχύτητα που δεν επιτρέπεται απλά, αλλά είναι απαγορευτική σε δρόμο, γειτονιά, γεμάτη σπίτια, οικογένειες, παιδιά…
Τον άφησε και ίσα που κατάφερε δυο βήματα να κάνει και να ξαπλώσει να πεθάνει. Δεν πρόλαβα, δεν ένιωθα τίποτα, μονάχα του μιλούσα… Πάμπλο, Πάμπλο, αγόρι μου… Έτρεξα βιαστικά, στις 8:40 έψαξα κτηνιατρεία, όλα κλειστά, βρήκα βοήθεια στο τρίτο στη σειρά.
Ο Γιατρός μου είπε «Άφησέ τον τώρα, τελείωσε»… Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου!! Του μίλησα ξανά. Πάμπλο!! Γύρισε το κεφάλι του, μια ελπίδα ανέβηκε σαν λυγμός στο λαιμό μου… Ο Γιατρός προσπάθησε μα ο Πάμπλο «έφυγε»… Πρώτη φορά είπα «Να γυρίσει ο χρόνος πίσω»…πρώτη φορά…
Τον χτύπησε τόσο δυνατά, του διέλυσε το κεφάλι…Έγραψα τον αριθμό κυκλοφορίας της μετά από ώρα…Την βρήκα! Ήξερα το όνομά της! Ποια είναι ήξερα! Περίμενα συμπόνια, συγνώμη έστω, πως θα το ‘λεγα στα παιδιά μου…
Τα παιδιά μου από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, θυμούνται και αυτό το σκυλί! Τον Πάμπλο! Έμαθα και εκείνη στο αμάξι που μας «χτύπησε» και άλλαξε τη ζωή μας είχε το παιδί της…
Το πήγαινε στο σχολείο… Προτιμώ να μην σχολιάσω… Τόσες μέρες και αυτή τίποτα! Είναι άνθρωπος αυτή; Έχει μέσα της καρδιά;
Σκέφτηκε ποτέ τι περνάω εγώ, τι τα παιδιά μου…Όχι! Έβαλε αντιπροσώπους να μου μιλάνε…Και απορώ πραγματικά ανάμεσα σε τι ανθρώπους ζούμε… Α ρε Πάμπλο!
Ένα μικρόσωμο σκυλί, όμορφο και έξυπνο πολύ! Θα τολμούσα να σας πω πως ήταν άνθρωπος μέσα στην ψυχή… Άνθρωπος καλός, ευγενικός, με σεβασμό και αγάπη…Ήταν ένας αδερφός, φίλος μας πιστός, γιος τόσο ζηλευτός!
Μαζί με τα παιδιά μου μεγάλωσε και αυτός, ήταν ο τέταρτός μου γιος! Μας καλημέριζε, μας πρόσεχε, μας αγαπούσε…Μαζί μας ήταν συνεχώς! Για βόλτα για δουλειές συνόδευε χωρίς ντροπές!! Ήταν εξαιρετικός, ένας σύντροφος μοναδικός!
Όλοι τον αγαπούσαν και όλοι τον καμάρωναν! Και αυτός ήταν φιλικός, χαδιάρης και έκανε και γκριμάτσες! Έχεις δει σκύλο να κάνει γκριμάτσες; Τα παιδιά της Ακαδημίας του ΟΦΗ τον έντυσαν με μια φανέλα και τον έκαναν μασκότ!
Και εκείνος έπαιζε με όλους, φωτογραφιζόταν! Έδινε σε όλους χαρά! Άραγε το κάνει άνθρωπος αυτό;
Στον Πάμπλο μιλούσα σαν να ήταν άνθρωπος, την οικογένειά μου πρόσεχε σας φύλακας άγγελος, εμένα με πρόσεχε. Κανείς που δεν έχει βιώσει ή νιώσει έστω λίγα από όσα εγώ με τον Πάμπλο τα τελευταία 5 χρόνια δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει, να καταλάβει, δεν έχει σημασία…
Γράφω γιατί πονάω, γράφω γιατί βλέπω τον άνθρωπό μου να κλαίει, τα παιδιά μου να μην ξέρουν τι ακριβώς τους συμβαίνει… Γράφω γιατί είμαστε άνθρωποι χωρίς ψυχή… Να τον πατήσουμε το διπλανό, να τον ξεχάσουμε, να τη σκαπουλάρουμε… Ντροπή πια! Ντροπή!
Μυαλό θέλει να μην τρέχεις με το παιδί σου μέσα στο αμάξι σε γειτονιά με σχολεία και παιδιά;;; Δική της απόφαση να ρισκάρει, μα η συνέπεια βαραίνει το δικό μου σπιτικό… Γιατί;; Ρωτώ γιατί;;;
Ας υπάρξει πια σ’ αυτή την πόλη λίγο σεβασμός, ας νιώσουμε λίγο το διπλανό, το γείτονα, το συνάδελφο, τα ζώα…Οι συνθήκες που ζούμε είναι αποτέλεσμα δικών μας επιλογών…
Ας προσπαθήσουμε για το αύριο των παιδιών μας… Ας δώσουμε το καλό παράδειγμα… Ας είναι ο Πάμπλο μια θυσία για μια καλύτερη ζωή στην κοινωνία…
Κλείνω και πάλι έχω τον ίδιο λυγμό στο λαιμό, ελπίδα, μα και πόνο στην καρδιά μου φοβερό και ας βουρκώνουν τα μάτια μου για πολύ ακόμα… εγώ θα ελπίζω!!
ΠΗΓΗ : www.zoosos.gr