Συγκινητικός απολογισμός μιας σχέσης ζωής
«Στις καλές του μέρες ο Finn, πρώην αδέσποτο, έπεφτε με τα μούτρα στη
θάλασσα και πηδούσε πάνω από ποταμούς», γράφει στη Daily Mail ο Toby,
περιγράφοντας μία από τις πιο δυνατές σχέσεις της ζωής του.
Λίγο μετά την πρώτη τους «γνωριμία» το 1998, ο Toby νόμιζε πως τελείωσαν όλα όταν ο Finn έπεσε από ένα τείχος. Έτρεξε με την ψυχής το στόμα, βέβαιος για το χειρότερο. Αλλά ο Finn ήταν τυχερός, είχε πέσει στα μαλακά κι έδειχνε απλά κάπως κοιμισμένος.
Τα «κόλπα» εκείνης της εποχής δεν υπάρχουν πια. «Ο Finn πάσχει από αρθριτικά σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές τον παίρνουμε στα χέρια για να ανεβοκατέβει τις σκάλες. Μερικές φορές τον βρίσκουμε πεσμένο στο πάτωμα με τα πόδια του ανοιγμένα, να μην μπορεί να σηκωθεί», αφηγείται ο Toby.
«Παρότι ακόμα απολαμβάνει τις βόλτες- δύο την ημέρα- είναι τόσο αργός, κουφός και τυφλός, που συχνά χρειάζεται να τον καθοδηγώ γιατί πηγαίνει σε άλλη κατεύθυνση. Του δίνουμε τέσσερα χάπια την ημέρα και μερικές φορές το μασάζ ανακουφίζει τον πόνο του», προσθέτει.
Ο Toby πρωτοσυνάντησε τον Finn στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Όταν επισκέφθηκε το καταφύγιο αδέσποτων όλα φώναζαν και τινάζονταν από τη μία άκρη των κλουβιών στην άλλη. Ο Finn καθόταν ήσυχος και ακίνητος, τον κοιτούσε και κουνούσε την ουρά του.
«Ήταν σαν να μου έλεγε: ‘Σύμφωνοι, εγώ κι εσύ θα ζήσουμε μαζί», θυμάται ο
Toby. Όταν γύρισαν σπίτι κατάλαβε πως μάλλον δεν τον είχε ξαναγγίξει
άνθρωπος ποτέ αλλά μέσα σε λίγες μέρες είχαν γίνει «αυτοκόλλητοι». Ο
Finn καταλάβαινε αμέσως τη διάθεση του Toby και δεν ξεχνά πως όταν
γύρισε από ένα πολύ δύσκολο και θλιβερό ρεπορτάζ και κάθισε σιωπηλός με
τα δάκρυα να κυλούν, ο Finn κάθισε δίπλα του με το κεφάλι τους το πόδι
του και κοιτώντας τον με τα εκφραστικά του μάτια.
Στα 14 χρόνια που ακολούθησαν ο Finn έζησε τη ζωή ενός ξένου ανταποκριτή. Ταξίδεψε με τον Toby στην Ουάσινγκτον, στην Ιερουσαλήμ, στη Ζιμπάμπουε.
Στα 14 χρόνια που ακολούθησαν ο Finn έζησε τη ζωή ενός ξένου ανταποκριτή. Ταξίδεψε με τον Toby στην Ουάσινγκτον, στην Ιερουσαλήμ, στη Ζιμπάμπουε.
Οι ζωές τους άλλαξαν το 2006 όταν ο Toby παντρεύτηκε. Επέστρεψαν στην
Ουάσινγκτον και ήταν η πρώτη φορά που ο Finn μοιραζόταν τον Toby- με τη
σύζυγό του Cheryl- και η πρώτη φορά που κοιμήθηκε στο πάτωμα και όχι στο
κρεβάτι.
Όταν ένα χρόνο μετά το γάμο η Cheryl απέβαλε το μωρό που κυοφορούσε ενώ ο Toby ήταν μακριά, ο Finn, σαν να ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν έφυγε από το πλευρό της όλη τη νύχτα.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς σήκωσε τα αυτιά του όταν άκουσε το πρώτο κλάμα της Tessa, της κόρης μου που γεννήθηκε ένα χρόνο αργότερα», λέει ο Toby. Από την πρώτη μέρα κοιμόταν δίπλα της και όταν άρχισε να περπατά δεν σταματούσαν το παιχνίδι.
κρεβάτι.
Όταν ένα χρόνο μετά το γάμο η Cheryl απέβαλε το μωρό που κυοφορούσε ενώ ο Toby ήταν μακριά, ο Finn, σαν να ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν έφυγε από το πλευρό της όλη τη νύχτα.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς σήκωσε τα αυτιά του όταν άκουσε το πρώτο κλάμα της Tessa, της κόρης μου που γεννήθηκε ένα χρόνο αργότερα», λέει ο Toby. Από την πρώτη μέρα κοιμόταν δίπλα της και όταν άρχισε να περπατά δεν σταματούσαν το παιχνίδι.
Όταν ήρθε στον κόσμο ο Miles, τρία χρόνια μετά, ο Finn αποφάσισε πως ήταν η ώρα να κοιμάται έξω από το παιδικό δωμάτιο.
«Τα παιχνίδια με τα παιδιά έχουν πια σταματήσει», συνεχίζει ο Toby. «Δεν μπορεί πια να παίξει ο Finn. Αλλά τα παιδιά κάθονται δίπλα του και τον χαϊδεύουν ή του μιλούν. Σε όλη τη ζωή του, όταν είμαστε στο ίδιο σπίτι, ήταν πάντα στο ίδιο δωμάτιο με μένα. Ακόμα και σήμερα, αν εγώ είμαι στον πάνω όροφο κι εκείνος κάτω, και δεν μπορεί να ανέβει, γαυγίζει ώστε να πάω να τον πάρω!»
«Τα παιχνίδια με τα παιδιά έχουν πια σταματήσει», συνεχίζει ο Toby. «Δεν μπορεί πια να παίξει ο Finn. Αλλά τα παιδιά κάθονται δίπλα του και τον χαϊδεύουν ή του μιλούν. Σε όλη τη ζωή του, όταν είμαστε στο ίδιο σπίτι, ήταν πάντα στο ίδιο δωμάτιο με μένα. Ακόμα και σήμερα, αν εγώ είμαι στον πάνω όροφο κι εκείνος κάτω, και δεν μπορεί να ανέβει, γαυγίζει ώστε να πάω να τον πάρω!»
«Ο Finn φαίνεται πως νιώθει πως είναι οι τελευταίες του μέρες. Μερικές
φορές στέκεται στο σπίτι σαν χαμένος, σαν να μην ξέρει πού βρίσκεται. Η
πιο δύσκολη απόφαση θα είναι να αποδεχθούμε πως έφτασε στο τέλος. Όταν
έρθει η ώρα, ο κτηνίατρος θα έρθει στο σπίτι για να τον ανακουφίσει με
την τελευταία ένεση. Δεν θέλουμε να περάσει τις τελευταίες του στιγμές
σε κτηνιατρείο. Λειτουργούσε πάντα με το ένστικτο παρά με την εξυπνάδα.
Νιώθω πως όταν έρθει η ώρα να φύγει θα μου το δείξει κάπως. Για κάποιο
παράξενο λόγο δεν νιώθω θλίψη που ξέρω πως θα μας αφήσει, παρότι τρέμω
τη στιγμή που θα πρέπει να πάρω αυτή την απόφαση. Ήταν μία υπέροχη
συντροφιά και είχε μία ξεχωριστή ζωή. Αυτό είναι κάτι που θα κρατήσω
μέσα μου για πάντα», καταλήγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου